Η επιστήμη της ψυχολογίας είναι σε θέση να βοηθήσει τους ανθρώπους από τη στιγμή που εκείνοι είναι σε θέση να εκφράσουν τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα συναισθήματα τους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό??? Πώς αντιδρούν τα παιδιά που βρίσκονται στην προσχολική ηλικία??? Μπορούμε να προσδιορίσουμε πως αισθάνονται όταν αυτά δεν μιλούν??? Τα παιδιά για κάποιο χρονικό διάστημα δεν μιλούν καθόλου, αργότερα έχουν περιορισμένη λεκτική ικανότητα, όταν την αποκτήσουν πολλές φορές αρχίζουν να κλείνονται στον εαυτό τους και προβληματίζονται βουβά και απομονωμένα. Ωστόσο, “δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από τον τρόπο που υποφέρει ένα παιδί”. Του λείπουν οι γνωστικές διεργασίες και η προοπτική του χρόνου. Αυτή η ιδιαιτερότητα της παιδικής ψυχής ξετυλίγεται μέσα από της σελίδες αυτής της πτυχιακής που αναφέρεται στο παιδικό σχέδιο ως διαγνωστικό μέσο κατά την προσχολική ηλικία. Πέρα από ένα άριστο αποτέλεσμα στόχος μου ήταν, η πτυχιακή αυτή να κερδίζει αυτόν που την διαβάζει και να τον εισάγει στην παιδική ψυχολογία όπου το παιδί με όχημα την ζωγραφική (“σχέδιο”), εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο.

Μπότα, Λ., 2008. Το παιδικό σχέδιο ως διαγνωστικό μέσο στην προσχολική ηλικία. Πτυχιακή εργασία. Ιωάννινα: Τ.Ε.Ι. Ηπείρου. Σχολή Επαγγελμάτων Υγείας & Πρόνοιας. Τμήμα Βρεφονηπιοκομίας.